De naam wolluis komt van het pluizige wol wat om het lijfje van de luis en om de eipakketten zit. Deze wol is gemaakt van witte wasdraden en beschermt de eitjes en luizen.
Het schadebeeld van wolluis
Wolluis zuigt, net als bladluis, plantensappen op. Het teveel aan suikers scheiden ze uit. Dit wordt honingdauw genoemd. Honingdauw maakt de plant plakkerig. Daarbij groeit er een roetdauwschimmel op de suiker waardoor de plant vies en grauw wordt.
Het uiterlijk van wolluis
Volwassen vrouwtjeswolluizen zijn ongeveer 3-5mm lang en 2-3mm breed. Ze zijn bedekt met een witte wasachtige stof. De volwassen mannetjeswolluizen zijn kleiner dan de vrouwtjes en hebben 2 paar vleugels. De eieren zijn ovaalrond, lichtgeel van kleur en bedekt met wasachtige eizak.
De levenscyclus van wolluis
Het vrouwtje legt eitjes in een zak van wasdraden. Na de eileg zal ze sterven. Uit een ei ontwikkeld zich het eerste nimfenstadium. Dit stadium zoekt een plekje op het blad om zich te vestigen. Vervolgens ontwikkeld dit stadium zich naar het tweede nimfenstadium. De wolluizen zijn deze twee stadia zijn nog niet bedekt met de beschermende wasdraden. Deze stadia zijn dan ook het beste te bestrijden.
Na het tweede nimfenstadium zal de mannelijk nimf zich gaan verpoppen om geheel van uiterlijk te veranderen. Uit de pop komt insect met vleugels die op zoek gaat naar vrouwtjes om te bevruchten. De vrouwelijk nimfen verpoppen niet maar gaan over naar het derde nimfenstadium. Vervolgens worden de vrouwtjes volwassen zonder dat ze veel van uiterlijk veranderen. Buiten overwinterd de wolluis als nimf. Als de temperatuur weer hoger wordt komen de wolluizen weer uit hun schuilplaats tevoorschijn.
Biologische bestrijding wolluis
Wolluis kan bestreden worden met het roofkevertje Cryptoleamus en met de gaasvlieg. Beide natuurlijke vijanden zijn predatoren en eten de plaag op. Gaasvlieg kan ook goed buiten worden uitgezet.